» بالیوود، سینمای عامه پسند هند

واژه "بالیوود" از ترکیب اصطلاح "هالیوود " با تکیه بر گرایش در تولید فیلم برای خرسندی بینندگان انبوه است.

حرف "ب" در اول این اصطلاح نشانه شهر "بمبئی"انتخاب شده چرا که این فیلم ها در شهر بمبئی(مومبای) پایتخت سینمایی هند تهیه می شوند.

پذیرش گسترده اصطلاح "سینمایی بالیوودی" به عنوان اصطلاحی همه گیر به مفهوم فیلم های سرگرم کننده ی هند، به پخش روزافزون فیلم های سینمای هند در اطراف دنیا چه به صورت فیلم یا پخش از تلویزیون و یا دی وی دی، بسیار کمک کرده است. منتقدان غربی و تاریخ شناسان سینما هم این اصطلاح را به ظاهر پذیرفته اند.

شخصیت مهم این جنبش سینمایی و دلیل عمده ی جذابیت توده ای فیلم های هندی "راج کاپور" بازیگر، تهیه کننده و کارگردان اهل بمبئی که آثارش به صورت عمده با هدف سرگرمی عمومی و داستان های اجتماعی _سیاسی آموزشی تهیه شده اند.

او در ابتدا این جنبش را با فیلم‌های زیر آغاز کرد:

آواره (1951)

آقای 420 (1955)

کاپور ابتدا تماشاگر هندی را با شخصیت متوسط، جذاب و ارتجاعی آشنا می کند که تا حدی قابل مقایسه با شخصیت "ولگرد کوچک چاپلین" است.

با فیلم "آواره" کاپور ترانه هایی را نیز در چارچوب داستانی مملو از تابلوهای رمانتیک و صریح همچون بوسه زن و مرد، روی پرده به تماشاگران ارائه کرد.

او زنان زیبا را در نقش های اول داستان به کار گرفت و همچنین از سیرک های معروف در صحنه های فیلم خود بهره جست تا به جنبه های سرگرم کننده فیلم هایش بیفزاید.

استقبال روزافزون از فیلم های کاپور باعث طولانی شدن فیلم هایش شد. (تا آنجا که زمان یکی از فیلم هایش به 4 ساعت و 15 دقیقه رسید)

فیلم های کاپور همیشه همراه بود با موسقی " شانکار جیکشن" و اشعار "شایلندرآ" که قریحه ی شاعرانه اش نقش کلیدی در فیلم های کاپور به عهده داشت.

ویژگی‌های مشخص کننده‌ی فیلم‌های بالیوودی اینها هستند:

فیلم ها از روی یک فرمول یکسان و برای خوش‌آمد توده های گسترده ساخته می شدند. داستان ها غالبا از نظر طول در ابعاد حماسه ای بوده و با استفاده از نظام ستارگان و بازیگران معروف و شخصیت های محبوب ساخته می شدند.

داستان به طور معمول، مملو از موسیقی، صحنه های رقص و ترانه خوانی بود.

شاید بیش از هر عنصر دیگر، موسیقی مشخصه فیلم های بالیوودی به شمار می‌آید. فیلم های هندی معدودی هستند که فاقد ترانه باشند.

محبوبیت موسیقی فیلم هندی غالبا تعیین کننده ی درجه ی موفقیت آن فیلم در گیشه است. به صورتی که فروش سی دی ترانه های فیلم های بالیوودی امروزه به صورت بازار جانبی سینمای هند درآمده است.

مخاطبین سینمای بالیوودی بسیار گسترده و شامل سنین و گروه های متفاوت می شود. فیلم های رمانتیک برای نوجوانان و بزرگ سالان، داستان های جنایی، فیلم های انتقامی مبتنی بر نظم و قانون، فیلم هایی درباره تضادهای خانوادگی و زناشویی، فیلم های وسترن و سامورایی، داستان افراد سالمند و حماسه های تاریخی،

غالب کلیشه های داستانی و تقلید از فیلم های موفق گونه های متفاوت بالیوودی بوده، اما خلاقیت و بدعت در ترانه ها و صحنه های رقص به طور معمول انتظارات تماشاگران را برآورده می کند.

فیلم "لاگن" (2001) نمونه ی بسیار ستایش شده سینمای بالیوود است.

داستان این فیلم در دهکده ای در هند در اواخر قرن نوزده می گذرد.

این مضامین در داستان مطرح می شود :

رفتار ناعادلانه ی یک افسر ارتش انگلیس دربرابر افراد روستا

عشق نوجوانی

مسابقه ی کریکت

و مجموعه عظیمی از ترانه ها، موسیقی محلی و رقص

( طول فیلم : 222 دقیقه)

اما سینمای بالیوود تنها یک جنبه از سینمای معاصر هند را نشان می دهد. در سایر مراکز تولید فیلم هند، فیلم های سینمایی که به صورت مشخص از نظر محتوا و شکل، متفاوت از فیلم های خوش آمد تماشاگران گسترده باشد نیز تولید میشد. کارگردان بزرگ بنگالی، "ساتیا جیت ری"

ابتدا با فیلم های انسانی و سبک واقع گرایانه اش، راه را برای گونه ای متفاوت از سینمای هند باز کرد. "ساتیا جيت ری" ایده ی اولیه سه گانه ی معروفش، یعنی "سه گانه ی آپو " ( 1959،1956،1955) را زمانی که به عنوان دستیار کارگردان "ویتوریو دسیکا"، سینماگر نوواقع گرای ایتالیا مشغول به کار بود به دست آورد. "ری" با الهام از فیلم های " دسیکا" فیلم های سه گانه ی خود را خلق کرد. امروزه هم اینگونه فیلم های متفاوت از سینمای هند با بودجه ی کوچک و به عنوان فیلم های هنری با دید وسیع اجتماعی، سیاسی و انسانی به طریقی سینمای معاصر هند را ادامه می دهند.

تگ ها : سینمای بالیوود سینمای عامه پسند هند سینما کاپور ساتیا جيت ری بمبئی

۰ نظر / ۳۹۹ بازدید